Rozdział 9 zwany moją śmiercią.

   
Kolejne ciosy skierowane na worek treningowy nie dawały mu poczucia spokoju ani wytchnienia. Ciosy z każdym uderzeniem coraz bardziej wzbierały na sile aż w końcu decydujący zamach sprawił, że worek wylądował kilka metrów przed nim. Przez chwilę tępym wzrokiem wpatrywał się w niego jednak myślami był gdzie indziej. Dzisiaj minęło równe 6 miesięcy od tamtego dnia. Jego mózg zaczął przywoływać wydarzenia tamtego dnia.
                   


Wszyscy siedzieli w centrum operacyjnym i uważnie śledzili spory ekran przed sobą. Obraz przedstawiał nowoczesne wnętrze , prawdopodobnie jakiegoś korytarza , jednak było to trudno wywnioskować gdyż obraz cały czas migotał.  
- Co wy mi za plany daliście ?-  Zniecierpliwiony głos Luny rozszedł się po sali. - Gdzie tu jakieś laboratorium jest ?
- Weryfikowaliśmy je kilka razy ... - Fury odparł niepewnym głosem.- Popraw kamerę na kurtce.
- Właśnie widać. - Cichy mamrot Luny i tak dało się słyszeć po całej sali jednak spełniła prośbę Nicka .
 Steve czuł , że coś się wydarzy. Wszystko było za łatwe a zaczęło się od tego , że Banner wysłał sygnał alarmowy. Pochodził on z  laboratorium w którym aktualnie przebywała Luna. Kątem oka spojrzał na Natashe , która nerwowo wpatrywała się w obraz. Nie dziwił się. Kochała go.  Tony próbował nie dać nic po sobie poznać jednak martwił się nie tyle o doktora a co  o Lune.  Po raz pierwszy widział też zdenerwowanego Furego , jednak jemu bardziej chodziło o wiedze Bannera niż o swoją agentkę. Steve zadawał sobie tylko jedno pytanie dlaczego on posłał ją tam samą?
Tymczasem na ekranie pojawiły się jakieś drzwi. 

- Dobra jest postęp , są jakieś drzwi. - Truimfalny głos Luny sprawił , że Steve stał się jeszcze bardziej zdenerwowany. - Wchodzę.
Tony podniósł się z krzesła i podszedł bliżej ekranu. 
- Powinniśmy tam być. - Powiedział Tony bezpośrednio do Furego.
- Na razie nie ma takiej potrzeby. - Fury popatrzył na Starka , jednak ten tylko nerwowo pokręcił głową.
- Tony ma racje , Hulk to jeden z nas , powinni...-  Clint nie dokończył , gdyż dało się usłyszeć dźwięk odbezpieczanej broni Luny.
- Luna , pamiętaj kto tam jest. -  Nick powtórzył tą formułkę dokładnie czwarty raz.
- Pamiętam.

Ostatnie co dało się zobaczyć to biały kolor a ostatnie co dało się usłyszeć to odgłosy strzałów , krzyk Bannera i niewyobrażalny huk a potem jedynie czarny kolor ekranu. Steve poczuł , że całe jego ciało zalało zimno. Nawet nie zauważył kiedy wstał. Stali wszyscy. Tony wybiegł z sali , Steve zaraz za nim. Wiedział co chce zrobić. Za sobą usłyszał bieg i głosy pozostałych avengersów.  Jednak było już za późno , gdy dotarli na miejsce cały budynek w którym mieściło się laboratorium płonął. Wokół budynku było pełno straży i policji.  Zobaczył Bannera , który stał obok wozu strażackiego i tępo wpatrywał się w płomienie.  Pierwsza podbiegła do niego Natasha.
- Bruce? - Zapytała i rozejrzała się wokół. - Gdzie Luna?
Jednak on nic nie odpowiedział jedynie smutno spojrzał się w jej oczy. 
-Ona...oni mi coś podali , i nie mogłem.. - Jego głos drżał. - Ona mnie uratowała.
- Gdzie jest? - Tony ponowił pytanie jednak spodziewał się odpowiedzi.
- Ja widziałem , jak ona... ,  on wbił jej coś serce...
Popatrzył na na wszystkich avengersów.
- Ona nie żyje.

Steve doskonale pamiętał co czuł w tamtym momencie. Miał ochotę skoczyć w ten płomień. I wyjsć z niego albo z nią albo w ogóle. Cisza , która  wtedy nastała po słowach Bannera była okropna. W tamtym momencie poczuł , że jego sercu znów jest z kamienia. Przez te wszystkie lata , tylko jej do końca udało się je rozmrozić i sprawić , że czuł się jak prawdziwy człowiek a nie marny eksperyment. W tamtym momencie  po raz pierwszy też zaczęło mu być żal Tonego. Zobaczył , że pojedyncza łza spłynęła po policzku. Rozumiał. Wiedział jak czuję się on sam a co dopiero Tony. 
Po tym  wszystkim nic już nie było takie same. Stracił miłość a wydawało mu się jakby stracił wszystko. 





                                                 

                                                Siemanko.
No i jest Steve. Może trochę za krótko opisałam jego przeżycia ale wydaje mi się , że Steve jest raczej człowiekiem czynu. Następny rozdział będzie już z Luną i Davidem i raczej dłuższy  .


Sorki za literówki i brak przecinków .


 






 

Rozdział 8 zwany ciągiem dalszym.

Stała nieruchomo. Od prawie godziny wpatrywała się w sporych rozmiarów lustro w hotelowym pokoju. Zaraz za nią stał Dawid , próbował jakoś sobie wytłumaczyć scenę przed sobą jednak przychodziło mu to z marnym skutkiem. Dłoń Luny , która trzymała jej podwinięty podkoszulek nad brzuchem zaczynała drętwieć jednak nadal coś nie pozwoliło jej się ruszyć. Nie mogła uwierzyć. Kilka kroków dalej na beżowej sofie siedział średniego wzrostu mężczyzna. W ręku trzymał torbę lekarską jednak umysłowo był gdzie indziej. David i Luna mogliby tak stać jeszcze dłużej ale co by to zmieniło? Luna również w pokoju była tylko fizycznie , jej myśli pływały po całym jej dotychczasowym życiu. W jej głowie zaczęły się pojawiać obrazy z przeszłości . Ona i Steve .

Urodziny Tonego , Przyłapanie Natashy i Bannera na pocałunku ,  zwerbowanie do Hydry , niedoszła śmierć i ta ostatnia noc z nim..po której chciała o wszystkim zapomnieć. I prawie jej się to udało.

Ale teraz? Dowiedziała się , że w swoim łonie nosi cząstkę Jego.  Przecież to było nierealne.

Oboje nie byli ludźmi tylko eksperymentami . To w żaden sposób nie było realne , jednak najwidoczniej natura sama wie co chce i co tworzy. Nie wiedziała co dalej. Kątem oka popatrzyła na Davida.  Kochała go po swojemu  ale teraz nie chodziło tylko o nią a dziecko dla którego chciała jak najlepiej. Poczuła na sobie jego ciało.

-Poradzimy sobie- powiedział cicho i musnął jej szyje swoimi ustami.

-Wiem...- Skłamała , jednak on to wyczuł.

- Wszyscy myślą , że nie żyjemy. - zaczął ponownie - Wyjedziemy gdzieś daleko i zaczniemy nowe życie , Jako Rodzina.

- Rodzina? - To słowo echem odbijało się po jej głowie.

Dawid podszedł do mężczyzny na sofie  który był lekarzem i to on oznajmił im ,,szczęśliwą nowinę'' popatrzył mu w oczy , kazał o wszystkim zapomnieć i wyjść z pokoju.

Podziwiała go ale dopiero teraz uświadomiła sobie jak on bardzo ją kocha . Mocno chciała odwzajemnić w pełni to uczucie.Przymknęła mocno oczy. Musi być silna , usilnie powtarzała sobie to w myślach.

Zacisnęła dłonie w pięści i jeszcze raz popatrzyła w lustro.Wiedziała , życie szykuje dla niej...dla nich jeszcze wiele.

   






                                                                         

Rozdział może nie powala długością ale za to wnosi wiele :D Naszła mnie wena po dzisiejszym inaugarcyjnym konkursie skoków narciarskich. W następnym rozdziale będzie królował Steve ...

One Shot

Steve rozejrzał się wokoło siebie. Wszędzie panowała idealna cisza. Stał na wyraziście zielonym trawniku,który był jedynie ozdobą idealnych rozmiarów domu. Był pomalowanym pięknym odcieniem białego koloru a nad drzwiami zwisała amerykańska flaga. Coś wewnątrz niego zapragnęło tam wejść. Jednak gdy próbował się poruszyć , nie mógł , coś mu nie pozwalało. Nagle z domu wybiegło dwoje dzieci. Chłopczyk i dziewczynka. Chłopczyk miał blond włoski i białą karnację to samo dziewczynka, oboje coś do niego mówili , jednak nic nie słyszała , widział tylko jak radośnie poruszają ustami i co chwile wybuchają radosnym śmiechem. Nic nie mógł zrozumieć. Dziewczynka powiedziała coś chłopczykowi na ucho i po chwili obydwoje pobiegli w stronę pobliskich huśtawek. Widok huśtających się dzieci rozczulił go. Nie mógł oderwać od nich wzroku. Byli tacy... niewinni , nieświadomi świata , nie mieli żadnych trosk , wad byli idealni.

- Steve? - żeński głoś wyrwał go z zamyślenia.

Obrócił się. I zobaczył Ją. Stała tam w ślicznej kwiatowej sukience oraz rozpuszczonych włosach które bezwładnie opadały jej na ramiona.

-Peggy? - Zaniemówił.

- Kto inny był twoją największą miłością , Steve? - Słyszał tylko ją , jej dawno nie słyszany głos wywarł na nim wrażenie,

- Ty- Odpowiedział.

- Dlatego tu jesteś , Steve , masz wybór.-Powiedziawszy to spojrzała w stronę huśtających się dzieci.

- Dlaczego?- Zapytał po czym odwzajemnił jej poprzedni gest.

- Umierasz Stev. - Wypowiadając to zdanie spojrzała mu głęboko w oczy.

On wreszcie zrozumiał. Przypomniał sobie wydarzenia poprzednich godzin,minut,sekund.

Stał na przeciwko mężczyzny,Pamiętał jego broń. Dziwny pistolet z widocznymi nabojami.

W chwili gdy miał na niego ruszyć , przeleciał nad nim Iron Man a gdzieś w tle Czarna Wdowa biła się z 5 naraz , Hulk skakał po budynkach demolując przy tym większość oddziałów nieznanego wroga , Thor ratował ludzi zwisających z budynków a Sokole Oko bez namysłu waliło strzałami do coraz nowszych pojawiających się oddziałów wroga. W tym momencie on i nieznajomy mężczyzna skoczyli na siebie. Ostatnie co pamiętał to niewiarygodny ból w klace piersiowej oraz czerwona maź która prawdopodobnie była krwią.

- To niemożliwe- mruknął będąc jeszcze w amoku tamtej sytuacji.

- Ta broń cię prawie zabiła , Stev - Peggy nie spuszczała z niego wzroku.- Teraz wszyscy w Tarczy walczą o twoje życie , nawet Tony....ale teraz musisz podjąć wybór.- To gdzie teraz jesteś to twoje ukryte marzenia , sny , a może nawet przeznaczenie.

- To nasze dzieci?- Zapytał wstrząśnięty tym co usłyszał.

- Tak , Tony i Izzy.- Z uśmiechem pomachała do dziewczynki. - Sam wybierałeś imiona .

Steve wiedział przed jakim wyborem stoi. Wiedział , że jeśli odważy się wrócić straci już na zawsze swoją rodzinę ale tam miał przyjaciół ludzi którzy zawsze z nim byli ,pomagali mu. 

- Nie zmuszamy cię.- W tej chwili przed nim stali wszyscy troje , uśmiechnięci i wystawiający do niego rękę Jednak wewnątrz swojej głowy coś usłyszał ,  były to głosy jego przyjaciół , wszystkie zlewały się w całość ale dało się wysłuchać  pojedynczego ,, wróć do nas " . Upadł na ziemię, Nie potrafił wybrać ale jego ręka zdawała się delikatnie wychylać w stronę jego rodziny.....................

Mój pierwszy One Shot.

Naszło mnie i jakoś tak...się pojawił

Zakończenie można traktować w obie strony ale ostateczny wybór należy do was.

Rozdział 7 zwany pół roku później.

Pół roku później......

                                                                    Sylwester

Luna z wielkim podziwem oglądała wieczorną panoramę Toskanii.Było to piękne miasto. Nawet nazwa jej się podobała. Ktoś kiedyś jej obiecał , że ją tam zabierze.Ale tego kogoś już nigdy nie zobaczy a wszystko co powiedział nigdy się nie zdarzy. Jej oczy co chwile rozbłyskały

kolorowymi fajerwerkami które jak oszalałe wystrzeliwały z różnych części miasta.W oddali co chwile dało się słyszeć radosne śpiewy oraz wystrzeliwany korek od szampana. Luna mimowolnie się uśmiechnęła , coś się kończyło. A dla niej to był bardzo dobry znak. Wydarzenia z poprzedniego roku nieznacznie cofnęły się jej w pamięci. Jednak nadal kilka wspomnień uderzało w nią i to ze zdwojoną siłą. W końcu nie tak łatwo zapomnieć rzeczy jaką jest miłość życia ale na to wspomnienie potrząsnęła głową i je odgoniła. 

Duży, marmurowy balkon hotelu na którym aktualnie stała dodawał jej dziwnej pewności siebie.

Tymczasem fajerwerki nadal nie gasły , ciągle tańczyły po niebie jakby na świecie nie było niczego innego. To one zgarniały całą widownie. Tak ulotna rzecz jak fajerwerki...Zaczęło ją to zastanawiać.

Jednak dość krótko gdyż na swoim ciele  poczuła dłoń. Jej błękitna , krótka sukienka trochę zafalowała pod wpływem letniego wiaterku.

Odwróciła się , uśmiechnęła się po czym usiadła na zimnym marmurze . Wzięła długi kieliszek szampana z jego rąk którego bąbelki delikatnie gilgotały jej podniebienie. Popatrzyła na mężczyznę przed sobą. David. Mężczyzna który może mieć każdą a wybrał ją. Co ta miłość robi z ludźmi - pomyślała. Jednak to co stało się teraz kompletnie zepsuło jej światopogląd i postrzeganie miłości.

Uklęknął. Poczuła , że zaczęły przechodzić ją dreszcze. Z kieszeni czarnych spodni  wyciągnął czarne pudełeczko . Zamarła. Delikatnie je uchylił i teraz to złoty pierścionek  z brylantem zaczął mienić się jej w oczach. Czuła , że przestała oddychać. Ich oczy się spotkały a on wypowiedział słowa które była pewna , że usłyszy od innego.

- Wyjdziesz za mnie?- Jakieś 5 sekund temu gdy odzyskała racjonalne myślenie wiedziała , że to pytanie zaraz padnie.

Odwróciła na chwile wzrok i jej oczy zaczęły błądzić gdzieś po zabytkowym mieście. Ale coś wewnątrz niej podpowiadało jej tylko jedną odpowiedz.

-Tak.-Odrzekła po czym kieliszek z szampanem wylądował na podłodze a ona na nim.

Nie odsuwając się od siebie znaleźli się w sypialni. Była zaślepiona . Ona dla Steva już nie żyła , choć nadal kochała go jak cholera. Wiedziała , że życie przeszłością , Avengersami nawet Hydrą nic nie da. Liczyła się przyszłość. Przyszłość która wydawała się jej odległa. Nie chciała być w niej samotna , bała się tego , dlatego powiedziała ,,tak" Davidowi . Kochała go na swój sposób.Wiedziała, że ta miłość nie dorówna nigdy tej prawdziwej , tej wyśnionej , tej dwóch superbohaterów. Jednak teraz czuła się doskonale. Zapach jego ciała dodawał jej otuchy i dawał poczucie dawno już nieodczuwanego bezpieczeństwa. 

Na tle malowniczej Toskanii , nadeszłego Nowego Roku , dźwięku wystrzeliwanych fajerwerków oraz smaku szampana rodziła się nowa miłosć. Miłość nigdy w całości nie odwzajemniona ale mająca wyczekiwaną przyszłość.

Rozdział 7.
Dziękuje za 1000 wyświetleń.
Cóż...Myślicie , że Steve i Luna do siebie wrócą?
Zachęcam do dodawania linków do waszych opowiadań.

Rozdział 6 zwany najgorszym.

- Dlaczego chciałeś się z nim spotkać? - Jej głos był przepełniony nienawiścią. Kolejny cios wymierzony w twarz klęczącego przed nią mężczyzny sprawił , że ten upadł na podłogę i nie ruszał się , jednak ona stała nad nim z takim samym wyrazem twarzy. Popatrzyła na niego , przez cały czas nie odezwał nawet słowem. Zmrużyła o czy. Nie ruszał się. Nie słyszała nawet jego oddechu. Na odchodne z całej siły kopnęłą go w brzuch i upewniwszy się , że nie żyje odeszła.

Po jej głowie plątało się wiele najgorszych myśli. Zacisnęła ręce na kierownicy i pognała w stronę parku miejskiego , zaparkowała jednak kilka kilometrów a do celu udała się pieszo. Przekraczając główną bramę nałożyła kaptur. Podmuch wiatru  delikatnie musnął jej twarz i dał  efekt orzeźwienie.

Stanęła za grubym pniem drzewa które na jej oko było dębem. Bystrym okiem rozejrzała się po parku i natknęła się na Niego. Tak samo jak ona miał nałożony kaptur. Nawet przez bluzę widziała jego umięśniony brzuch . Patrzyła na niego ze smutkiem. Wszystko spieprzyła. Powinna wtedy przy tej zasranej fontannie posłuchać Davida . Nie nadawała się na agentkę tarczy , już prędzej na Hydry w końcu jednak to oni ją uratowali. Jeszcze raz spojrzała na Niego . Wydawał się zagubiony , siedział na ławce koło kosza i bacznie się wszystkiemu przyglądał. Nagle spojrzał w jej stronę. Szybko się schowała za pień i skarciła wzrokiem przechodzącego mężczyznę który dziwnie się na nią patrzył. Jeszcze tego brakowało , nie mogła rzucać się w oczy , nikt nie wiedział , że jest w mieście wrócila natychmiast gdy dostała cynk o spotkanie Steva i jej dzisiejszej ofiary. Właśnie ofiary. Zabiła dzisiaj człowiek i doskonale zdawała sobie z tego sprawę  jednak w ogóle nie było jej żal , nie odczuwała żadnego wstydu z tego powodu . Tłumaczyła to sobie tym , że był zły i pracował dla hydry co jest już wystarczającym powodem a jednak. Znów spojrzała w kierunku ławki. Jednak jego nie było ale w oddali dostrzegła  jedynie jego oddalającą się jego sylwetkę. Wypuściła z płuc powietrze. Tak bardzo chciała go chociaż dotknąć i usłyszeć jego głos ale jej przeszłość nie dawała jej takiej możliwości . Doskonale wiedziała , że tak będzie . Jeśli raz z nimi zadrzesz nie ma odwrotu a jedynie pozostaje możliwość brnięcia w to dalej.

- Mówiłem ci , że tak będzie. - Męski głos ocknął ją z przemyśleń i sprowadził znów do miejskiego parku.

Parsknęła cichym śmiechem i popatrzyła na swojego rozmówcę.

- Teraz wiesz , że z miłości.

- Teraz wiem. - pochmurniał i popatrzył na nią.- Co zamierzasz?

- Z nimi nie wygram  a tarczy do końca nigdy nie okłamę .

- To znaczy?

- Wyjeżdżam.

- Gdzie?

- Przed siebie.

- Zostawisz go?

- Znam go , gdyby się dowiedział co i jak znienawidziłby mnie a ja go za mocno kocham by mu na to pozwolić. - odparła smutnym głosem i popatrzyła na niego. Patrzył na nią . Nie rozumiała o co mu chodzi. Nigdy nie widziała go takiego.

- A tak w sumie to dzięki za cynk o spotkaniu Steva z tym gościem , nie wiedziałam że agent z takim stażem jak twój może na tyle zdradzić swoje ideały. - Odparła i uważnie zaczęła obserwować jego reakcje.

- Hydra wyszkoliła mnie inaczej. - Mruknął cicho.

-  To dlaczego pomagając mi zdradziłeś ich? - Spytała tajemniczym tonem.

- Te wszystkie spotkania przy fontannie , kłótnie , twoje spojrzenia. To było silniejsze nawet hydry , ideałów , od mnie samego . Tyle razy próbowałem zagłuszyć te uczucia , myślałem że ja nie mam serca ale chyba jest na odwrót. - zamknął oczy, zacisnął dłonie i wydał z siebie kilka słów. - Ja cie Kocham Luna. , jeśli tylko chcesz pomogę ci się ukryć i o wszystko zadbam.

Czuła się jak sparaliżowana . Pierwszy raz w życiu poczuła jak coś w jej życiu  na dobre się zamknęło i otworzyło coś innego. Mimo wszystkich kłótni z Dawidem naprawdę szczerze go lubiła a teraz te słowa . Wyprostowała się i popatrzyła w jego oczy , zdawały się być inne , nie zimne niż zwykle tylko jakby wypełnione jakimś głębszym uczuciem. Czas zamarł jak przy fontannie.

Przełknęła ślinę jednak zanim się zdążyła odezwać on zrobił to pierwszy.

- Podobno w każdym sercu miejsce jest tylko na jedną miłość i walczyć z nią jest gorzej niż z wiatrakami. - Powiedziawszy te słowa odwrócił się i odszedł. Zrobił jednak mniej niż 6 kroków gdy usłyszał za sobą jej głos.

-Wyjedź ze mną.- Powiedziała to wręcz automatycznie. - Masz racje , nie możesz z nią walczyć ale po prostu  zostań ze mną...

- Mówisz to bo boisz się samotności?

- Mówię to bo teraz jedynie ciebie mogę nazwać moją przyszłością.

Podszedł do niej po czym objął ją ramieniem. Oboje czuli się dobrze jednak oboje wiedzieli , że jego uczucie nigdy nie zostanie w pełni odwzajemnione. Luna kątem oka spojrzała na dąb , który pod wpływem lekkiego wiosennego  wiaterku  który zawiał od północy zaczął się poruszać jakby wstąpiła w niego wielka wichura. Nie zrozumiała.

Rozdział 6 który pojawił się kilkutygodniowej przerwie a w który pomimo to włożyłam trochę energii.

Rozdział 5 zwany rozmowami o pogodzie i nie tylko.

Steve siedział w sali narad tarczy na wprost dość rozległego okna. Znowu padało. Albo mu sie zdawało albo i nie ale przed wojną pogoda była znacznie inna. Jeśli było lato to wręcz gorące noce nie dały zasnąć a jeśli zima to nawet ognień nie dawał uczucia ciepła a teraz? Latem zimno , zimą gorąco może tylko mniej padało? Pomimo niechęci do deszczu nie mógł pohamować pewnego porównania a mianowicie deszcz kojarzył mu się z Luną. Kobieta którą bezgranicznie kochał kojarzyła mu się z deszczem. To przez dotyk. Zawsze gdy go dotykała przechodził go dreszcz zimna. Teraz nawet nie wiedział gdzie była , mówiła , że jedzie do Londynu i tylko tyle. Nie była wylewną osobą jednak on zawsze mówił jej o wszystkim nawet najdalszej scenie wojny jakiej rozgrywali wraz z innymi avengersami. Ona zawsze słuchała jednak nigdy nic głębszego nie odpowiadała. Nagle do sali wparował Tony

,,Iron Man to ja'' Stark.

- Dzień Dobry panie kapitanie jak tam mija ci ten piękny dzień ? - powiedział z bananem na twarzy.

- Od rana pada deszcz  - odrzekł.

- Trzeba patrzeć głębiej , gdzieś tam na pewno rodzi się nowe życie , dwoje kochający się ludzi mówi sobie sakramentalne ,,tak'' a świat cieszy się kolejnym bezpiecznym dniem dzięki nam a ty tylko o deszczu. - Skończył swój monolog jednak po chwili obserwowania jak zawsze bladej twarzy Steva na odchodne  dodał - Ale w sumie masz racje jak człowiek który ledwo może otworzyć windę może cieszyć się życiem w każdym sensie znaczenia tego słowa.

Steve nic nie odpowiedział tylko odprowadził go wzrokiem do drzwi. Przyjdzie taki pośmieje się z człowieka i pójdzie. Jak każdy wiedział Steve nie bardzo lubił Tonego i na odwrót Tony zbytnio nie lubił Steva. Jednak Steve starał się by go co najmniej tolerować ze względu na Lune czego Tony nie wiedział i w ogóle się nie starał. Nie dane mu było znowu być samemu gdy do sali wparował Thor.

Popatrzył , popatrzył na kapitana uśmiechnął się pod nosem i odparł.

- No i trafiła kosa na kamień.

Steve przewalił oczami a temu znowu o co chodzi ?

- Jaka kosa? jaki kamień? - powiedział pełnym irytacji głosem.

- Yyy...nie wiem co to dokładnie znaczy ale podsłuchałem jak Hawkeye mówi tak o Bannerze i Natashy no też tak powiedziałem. - powiedział dumnym tonem.

- Czyli powiedziałeś to bez sensu?

- Niezupełnie.

- Czyli?

- MIŁOŚĆ cię panie kapitanie dopadła.-odrzekł oczywistym tonem.

Cisza.

Steve lustrował go dobre 5 minut potem rozmyślał nad sensem jego ostatniego zdania a dopiero na końcu skapnął się o co chodzi z przysłowiem o kosie i kamieniu.

- Skąd...- nie musiał nawet kończyć bo Thor dobrze wiedział o co mu chodzi.

- Jestem Bogiem  a w dodatku wiem co to znaczy miłość...oczywiście taka do kobiety bo nie wiem kogo ty sobie upatrzyłeś.

- Do dziewczyny... - szybko odpowiedział.

- To się każdemu może zdarzyć ale teraz opowiadaj.- Thor usiadł na krześle obok niego i czekał prawdopodobnie na miłosną opowiadanie z dreszczykiem.

- Ale...

-  Co ale ? chce usłyszeć jak udało jej się okiełznać takiego faceta jak ty i na odwrót jak tobie udało się zatrzymać kobietę przy sobie. - Thor cicho zachichotał jednak nadal wymownie patrzył na Ameryke.

- Wiesz...kiedyś na pewno opowiem a może nawet razem opowiemy ale jeszcze nie dzisiaj , okej?

- Okej , okej ale pamiętaj ja czekam.- Thor wydawał się zasmucony , że nie usłyszy opowieści ale mimo wszystko zrozumiał.

- Ale to zostanie między nami , prawda? - zapytał Steve.

- Oczywiście , jesteś moim kumplem.

- Dzięki.

Kapitan pokiwał głową i opuścił pomieszczenie. Schodami zszedł do holu agencji.  Przechodząc obok dość sporego rozmiarów telewizor w oczy rzuciła mu się informacja na pasku wydarzeń a prawdę mówiąc jedno słowo - Londyn. 

  Na obrzeżach Londynu doszło do tragicznego w skutkach wybuchu.Zginęło 13 osób.

Steve chwile popatrzył na informacje. Londyn to przecież spore miasto , Luna mogła przecież być zupełnie w innym miejscu....albo i nie. Pełen obaw skierował się na parking. Kiedy wsiadał na motor jego telefon zawibrował. Odsunął zamek kieszeni i wyjął zwyczajnego LG  z klapką. Nie jego wina że tylko ten telefon do niego pasował. Jak się okazało telefon wibrował z powodu sms-a. Nacisnął środkowy klawisz i odczytał wiadomość.

                            Spotkajmy się jutro o 22:00 w miejskim parku.

                                                                                              R.

 Rozdział 5 o pogodzie i nie tylko znajduje się nad wami.

Wielkie dzięki dla tych  6 obserwatorów i tych komentarzy pod poprzednimi rozdziałami.

                 

Rozdział 4 zwany połowiczną prawdą.

Nick Fury z założonymi rękami stał pośrodku otaczających go monitorów. Na jednym z nich śledził najnowsze wydanie wiadomości. Prezenterka CNN stała na tle palącego się magazynu przemysłowego na obrzeżach Londynu. Eksplozja była na tyle duża ,że swą siłą dosięgła dwa sąsiednie budynki oraz kilkanaście samochodów. Było 13 ofiar,Nie udało się nikogo zidentyfikować. Wszystkie znajdowały się wewnątrz, Fury oddychał na tyle głośno ,że było go słychać w całej sali. Nagle odezwał się na co siedzący z tyłu analitykowie podskoczyli na fotelach.

- Hill ,do mnie.

W ułamku minuty wspomniana agentka stała za nim. Stanowisko Furego było oddalone na tyle ,że jedynie ona mogła usłyszeć jego rozkaz.

- Sprawdź mi ostatnie i aktualne położenie Luny - wydał rozkaz nawet nie odwracając się do niej.

W szybkim tempie podeszła do swojego komputera , jednak wróciła po 10 minutach.

- Ostatnie położenie to mieszkanie w Londynie a aktualne nie jest znane - odarła niepewnym głosem.

- Jak to nie jest znane?

- Wyłączyła nadajnik, komórkę a nawet GPS w samochodzie jednak pobrałam zapis z londyńskiej kamery gdzie nasz identyfikator twarzy ją rozpoznał po czym pokazała mu tablet  z nagraniem

- Ulice dalej doszło do eksplozji...-zaczęła ale nie skończyła

Fury bardzo dobrze zdawał sobie z tego sprawę od początku pojawienia się informacji o wybuchu.

Wiedział ,że to Luna ale nie wiedział dlaczego. Była osobą trzeźwo myślącą i musiała mieć bardzo dobry powód żeby wysadzać prawie całą ulice w powietrze.Ciekawość go wręcz zżerała.

- Jeśli ktokolwiek by się o nią pytał ,mów ,że ma nową robotę i nie wiadomo kiedy wróci.To dotyczy WSZYSTKICH  avengersów - przedostatnie słowo mocno zaakcentował i posłał jej wymowne spojrzenie.

- Rozumiem - odparła - nie wysyłamy oddziału poszukiwawczego?

- Nie , dopóki sama nie da znaku życia wszystko zostaje między nami , nie wiadomo co znalazła w tym magazynie , że uznała aby wszystko wysadzić i robiąc przy tym niezłą jadkę - wytłumaczył - Gdyby jacyś ,,przyjaciele'' się nas czepiali mów ,że mamy ważniejsze rzeczy na głowie niż wysadzanie magazynów w powietrze - mówiąc to wyszedł z centrum operacyjnego i skierował się do windy.

Na chybił trafił wybrał 10 piętro. Co chwile spoglądał na ekran małego ekranu wskazującego piętra gdy wskazało 5 małym czerwonym przyciskiem zatrzymał windę , nastał półmrok który rozświetlała jedynie blado świecąca pojedyncza lampa. Z wewnętrznej kieszeni długiego płaszcza wyjął telefon. Był to zwyczajny dotykowy samsung. W spisie kontaktów widniał tylko jeden. Wybrał go. Kilka sygnałów.

- Już myślałam ,że nie zadzwonisz - Wysoki kobiecy głos Luny powitał go - Jak tam widoki z windy?

- Zawsze dzwonie a widoki są piękne - bąknął sarkastycznym tonem - Czekam...

- Swoimi nadprzyrodzonymi zdolnościami oraz instynktem uznałam ,że tak będzie najlepiej,

- Nadal czekam...

- W magazynie była broń tarczy a przed magazynem tuziny szpiegów a poza tym z ust jednego usłyszałam Hydra , to co miałam zrobić?

- Skąd mieli naszą broń? - zapytał z coraz bardziej wkurwiony.

- No wyczarowali sobie.

- Kto?

- A ja niby skąd mam wiedzieć ?

- Najpierw trzeba było spytać potem wysadzać.

- Chciałam z zaskoczenia.

- No to masz.

- Spokojnie szefie , podążam teraz za pewnym tropem gdy coś znajdę odezwę się.

-Jakim tropem?

- Odezwę się , sytuacja musi się uspokoić - zanim cokolwiek zdążył powiedzieć rozłączyła się.

Z telefonu wyjął kartę pamięci i  sam telefon schował głęboko do kieszeni płaszczu. 

Coś było nie tak. Kret w tarczy? Nie mieściło mu się to w głowie. Musiał działać krótko inaczej szybko byśmy go wykryli. Miał dostęp do broni. Jednak każdy kogo znał miał dostęp ale w takich ilościach? przecież nie zgłoszono nieprawidłowości. Wiedział , że nie może działać od środka , spłoszył by szpiega a przy okazji zdemaskował Lune. Właśnie, Luna. Wiedział ,że była bardzo dobrą agentką , siotrą Starka a mimo wszystko wiedział , że coś ukrywa. Usta mówiły prawdę a oczy jakby zawsze kłamały,Włączył windę która już bez większych przeszkód wyjechała na 10 piętro.Gdy drzwi się otworzyły zobaczył niecodzienny widok. Captain Ameryka i Thor stali przed guzikami od windy i nad czymś wyraźnie dumali. 

- Działa - powiedzieli obaj na głos.

- A co ma nie działać ? Prawie nowa. 

- Ale my wciskaliśmy ten guziczek i nie działała - Thor wskazał na malutki guziczek.

- To od drugiej windy ciole -

- To dlatego..

-Idioci....

                          

*********************************************************************************

Rozdział 4 do stawia się na baczność.

Dziękuje tym 4 obserwatorom.

Rozdział 3 zwany czymś szokującym część 2

Dni mijały powolnie jednak Luna czuła nieprzyjemny i prawie bezwonny zapach jutra.Wiedziała , że coś nadchodzi.Jej obaw nie mógł ukoić nawet Steve.Kochała go jak nikogo na świecie ale wiedziała , że nawet on nie może przewidzieć jutra.Mimowolnie zmrużyła oczy. Deszczowy krajobraz Londynu , który od 3 dni obserwowała za oknem zaczynał ją coraz bardziej nużyć.Nagle otworzyła oczy i skrupulatnie zaczęła obserwować sylwetkę mężczyzny który wyszedł z budynku naprzeciw.To był właśnie cel jej wizyty w Londynie. Nowe zadanie.Obserwacja mężczyzny zamieszanego w handel bronią na całym świecie. Był pod obserwacją prawie wszystkich agencji wywiadowczych i tylko oczywiście po cichu ponieważ oficjalnie jego sprawę prowadziło FBI.Luna pomimo sytuacji uśmiechnęła się ,gdyż dla niej i dla wszystkich agencji FBI było jak policja wtrącająca się we wszystko.Obserwując całą okolicę mogła spokojnie wskazać wszystkich ..policjantów''.Jeden w samochodzie ,drugi czyta gazetę pod słupem.W deszcz.A jeszcze któryś pali papierosa na ławce.

Z innymi agencjami było trudniej ,lepiej wyszkoleni.Szybkim krokiem wzięła z jedynego krzesła w mieszkaniu kurtkę i wyszła z mieszkania.Z jednym pokojem i krzesłem oraz czymś na pozór przypominającym łóżko.Drzwi nie zamykała , bo po co?  wampirzym tempem zbiegła ze schodów prosto na ulice.Poszła za jego zapachem.Doskonale go znała.Szła blisko budynków z kapturem na głowie.Oczywiście nie tylko ona go śledziła.Westchnęła , nie lubiła takich sytuacji.

Właśnie wszedł do niewielkiej rudery gdzieś na zadupiu Londynu. Na razie nikt nie odważył się wejść. Ona nie była wszystkimi więc w ludzkim tempie przeszła przez ulice i uliczką koło wspomnianej rudery doszła do drabinki pożarniczej.Wspięła się na nią prosto na dach budynku.

Mimo że budynek zdawał się zapuszczoną meliną były na niej okna dachowe. Pięścią przebiła szybę i szybko wskoczyła do środka .Na piętrze nikogo nie było oprócz wielkich skrzyń.Otworzyła jedną z nich.Broń.Jednak to nie były zwykła broń..Na lufie miały wygraderowany znak tarczy.Ale co ona tu robi.To nie możliwe mruknęła pod nosem.Jeśli ktoś znajdzie tę broń wszyscy będą udupieni i zaczną szukać kreta......Ostatnia jej myśl wręcz ją sparaliżowała ale skąd mają broń.Wiele pytań bez odpowiedzi.Odzyskała trzeźwość umysłu.Co by kazał zrobić Fury? No tak.Na zewnątrz czaiły się tłumy szpiegów więc rozwiązanie było jedno. Wzięła jeden z karabinów ze skrzyni i odbezpieczyła , naładowała nabojami ze skrzyni obok i poszła w stronę dobiegających dźwięków. Rozmawiali po rosyjsku.Rozumiała pojedyncze słowa.Wśród nich było słowo Hydra.Czuła że nawet jak na wampira robiło jej się słabo jednak wszystko zaczynało układać się w całość.Teraz albo nigdy.Zeskoczyła zza balustrady i otworzyła ogień.Padali jak mrówki. Naszczęście tłumiki  tarczy były najlepsze więc ci ci na zewnątrz nie usłyszeli nic. Ponownie wskoczyła na górne piętro i otworzyła drugą ze skrzyń z bardzo dobrze znanym Lunie obrazkiem.Materiały wybuchowe.Położyła skrzynie na środku po czym zapaliła zapalniczkę.Wrzuciła ją prosto do skrzyni.Wyszła tym samym wejściem co weszła.Bedąc na dachu przeskoczyła na drugi budynek.Nastąpiła eksplozja.Patrzyła chwile na palące się dowody, zacisnęła dłonie na skrawku kurtki. Glowę uniosła do góry tak , że nadal padający deszcz muskał jej twarz.

Rozdział 3 do waszej oceny. Zakończyłam go trochę nie na miejscu.Wiem.Błędy , błędy. ale strasznie odzwyczaiłam się od pisania w końcu wakacje.

Szczerze dziękuje tym 2 obserwatorom.

Rozdział drugi zwany czymś szkoującym

Czarne Lamborghini gnało z zastraszająca prędkościom przez miasto , nie zatrzymując się nawet na światłach powodując przy tym stłuczkę dwóch samochodów.Luna na chwilę spoglądneła za siebie jednak nie wywarło to niej dużego wrażenia.Przeklinając jedynie kogoś kto te światła tam ustawił wcisnęła gaz do dechy i z piskiem opon skręciła w prawą stronę ulicy po czym zwolniła do normalnej prędkości jednak i z tym jej samochód rzucał się w oczy.Zaparkowała koło ogromnego centrum handlowego , gdzieś gdzie problemy z wyjechaniem miałby sam Fernando Alonso.Kierując się w stronę wejścia założyła na siebie czarną bluzę z kapturem który założyła na głowę.Weszła na przepełnione ludźmi pierwsze piętro galerii.Szybkim krokiem skierowała się do średniej wielkości fontanny stojącej na środku.Usiadła na jej skraju.Fontanna była jedynym miejscem gdzie mogłoby się wydawać dziwne nie było kamer ochronny co sprawdzała wielokrotnie.Delikatnie zanurzyła prawą ręke do wody.Woda była ciepła i na chwile dała jej ukojenie jednak było to chwilowe gdyż usłyszała tak znany sobie głos.Mężczyzna powitał ją jednym z powitalnych zwrotów i usiadł tak samo jak ona na krawędzi fontanny.Był to przystojny pełen wdzięku oraz kultury mężczyzna.Niejedna kobieta która mijała fontanne spoglądała na niego zwrokiem pełnym pożądania i nadzieją odwzajemnienia spojrzenia jednak ich nadzieje spełzały z niczym gdyż on uporczywie patrzył zawsze na twarz jednej kobiecie.

Uważny obserwator zauważyłby jedną z cech która ich łączy a mianowicie odcień skóry.Po jego krótkim powitaniu nastała cisza.

-Witaj-Odpowiedziała.

-Gratulacje udanego zadania.-Powiedział głosem triumfu niczym Fury.

Cisza.

-Dziękuje.-Odparła pół pewnym głosem.

-Jesteś nieswoja.

-Tylko zmęczona.

-Ty nie odczuwasz zmęczenia.

Cisza.

-Dobra , nie będę udawać , ta sytuacja mi ciąży.

-Jakoś nigdy tego nie robiła.

-Teraz sie coś zmieniło.

-Mogę wiedzieć co?

-Nie możesz.

Mężczyzna zrobił pokerową twarz.

-Chcesz mi coś powiedzieć?-Zapytał.

-Tak.-Tym razem odparła pewnym głosem.-Mam gdzieś co teraz zrobicie,komu o mnie powiedziecie,kogo wyślecie żeby mnie zabić ale ja odchodzę.

Ostatnie zdanie powiedziała podniesionym tonem jednak tak żeby tylko do ich uszu dotarło.

Mężczyną był wyraźnie zaskoczony.

-Tyle dla ciebie zrobiliśmy , wyciągneliśmy prawie z trumny, pokazali jak ze sobą postępować , uczyniliśmy cię jedną z najlepszych zabójczyń a ty tak poprostu mówisz że odchodzisz?

-Mówiliście również , że każdy człowiek ma wybór.

-Wybór o którym mówisz już dawno podjęłaś innego nigdy nie miałaś.

Obdarzyła go krzywym spojrzeniem.

-Wszyscy się czasem mylą , to dotyczy wszystkiego.-Zlustrowała go od góry do dołu po czym dodała ja myślała ostatnie zdanie.

-Powiedz Mu że jeśli ma mi jeszcze coś do powiedzenia wie jak się skontaktować.

-Czyli od teraz jesteś w pełni agentką tarczy?

-Zawsze nią byłam a ty w życiu nie byłeś nikim jedynie jego marnym sługą.-Wyszeptała mu to zdanie na ucho po czym zaczęła rozkoszować się jego pełnym wściekłości spojrzeniem które przepełnione było czarą goryczy.

-Popatrz na siebie ci w tarczy są inni a ty jesteś zupełnie inna przez te wszystkie lata pracowania dla nas  myślisz , że pozostałaś tą samą dziewczyna?siostrą?zabójcą?, stałaś się tą złą Luna , teraz może tego nie dostrzegasz ale jak odejdziesz coraz więcej rzeczy zacznie ci ciążyć , coraz więcej rzeczy zacznie się zmieniać a w końcu prawda w tajemnicy wyjdzie na jaw.-Skończył swój monolog po czym rozejrzał się wkoło.Czas jakby zamarł a ona stała jak słup i przetwarzała jego słowa.Po krótkiej minucie i ona rozejrzała się dookoła jednak ich  cichy dialog raczej nie zainteresował innych ludzi.

-Wiesz , mam wystarczająco dużo czasu a nawet jeszcze więcej aby zobaczyć czy twoje słowa rzeczywiście się spełnią a ty masz go jakby to powiedzieć....mniej.-Odrzekła po czym nawet na niego nie patrząc żwawym krokiem odeszła w stronę wyjścia.Rozejrzała się wokoło po czym swoim tempem pobiegła w stronę swojego samochodu.Była przy nim po sekundzie , wsiadła do niego ale przedtem upewniła się , że nikt nie widział jej wybryku.Głośno westchnęła , właśnie zakończyła w swoim życie pewien etap.Wiedziała że skutki tego etapu będą się za nią ciągnąć przez wieki i wszystko co powiedział jej poprzedni rozmówca było prawdą ale nie mogła już tak dalej.Uczucie jakim obdarzała jednego niezwykłego mężczyznę przewyższało nawet strach przed nieuniknioną zemstą,Odpaliła samochód po czym zgodnie z kodeksem drogowym odjechała w stronę zachodzącego słońca.

Rozdział miał być w niedziele ale wypadło że wtorek bardziej przypadł mu do gustu
       
                                               :D

Hejka

Wyjeżdżam na dwa tygodnie na jakieś kolonie do miejsca gdzie prawie nic nie ma , więc jak się już domyśliłeś nie będzie mnie ale rozdział 2 pojawi się natychmiast po moim przyjeździe.



                          TRZYMAJ SIĘ.

Rozdział pierwszy zwany wstępem.

Luna przemierzała agencje środkiem korytarza gdy nagle zorientowała się , że u jej boku zacząła kroczyć pewna osoba.Posłał kpiący wzrok na prawo po czym odezwała się pierwsza.

-Nie knujesz z Hulkiem jakiś naukowych planów ochrony ziemi?

-O tej porze mam nawyk rozmawiania z moją siostrą o jej wczorajszej nocy poza domem.-odpowiedział sarkastycznym tonem.

-Od kiedy pamiętam a u mnie pamięć od jakiś kilkunastu lat jest zajebiście dobra to jestem dorosła a poza tym śpieszę się do Furiego muszę zdać raport z ostatniego zadania ale spokojnie , dzisiaj zaszczycę cię moją obecnościom w tym sporym budynku co stoi na środku miasta i zawsze nie ma gdzie zaparkować no to Narka.Streszczając wszystko w jednym zdaniu przyśpieszyła kroku omijając przy tym wielu ludzi w białych kitlach a swoim wyostrzonym słuchem dosłyszała tylko ,,martwię się'' u ust swojego brata.Przewaliła oczami , przecież nie powie mu że spędziła namiętną noc z równie namiętnym chodz nie wyglądającym mężczyzną a w dodatku zbytnio nie pałającym do niego sympatią.

Rozmyślając tak doszła do głównej kwatery tarczy gdzie zaraz po wejściu rzucił sie jej w oczy Fiury obładowany przeróżnymi komputerami lampiący się jednym okiem gdzieś  w któryś z komputerów , ten widok zawsze przyprawiał ją o śmiech oczywiście taki jednosekundowy w końcu był szefem.Rzucają ciche ,,siemka'' Hill , staneła za Furym po czym chrząkneła.W mgnieniu oka Fury stał przodem do niej co już ją trochę przeraziło.Na szczęscie albo i jego przeciwieństwo odezwał się pierwszy.

-Agentka Stark , cóż za niespodzianka nie wiedziałem że już wróciłaś.-Powiedział to pełnym charyzmy głosem.

- A tak wczoraj w nocy, nasi przyjaciele z agencji bezpieczeństwa byli na tyle uprzejmi że pozwoli mi się z nimi zabrać.-Powiedziała bez żadnego zająknięcia.-Oczywiście nie wracam z pustymi rękami.

Mówiąc to wyjeła z kieszeni spodni czerwonego pendriva i oddała go w ręce Furego.Na jego ustach zagościł połowiczny usmiech triumfu.

-Dobra robota , obyło się problemów?

-Jeśli problemem jest to , że zniszczyłam cztery samochody tarczy to TAK.

Ostatnie słowo wypowiedziała z obawom jednak po mini Furego nie mogła wywnioskować co odpowie.

-Te samochody są kuloodporne,minoodporne , robione ręcznie a użyto do nich najlepszych tworzyw jaki zna dzisiejszy świat.-Powiedział to z osupieniem w oczach.

-No cóż , zdarzyło się .....ale mamy pendriva- odruchowo go pocieszyła.

-Czekaj na następne rozkazy , odmaszerować.-bąknął kręcąc głową.

-Tak jest.-Na odchodne jeszcze zasalutowała po czym skierowała się w stronę wyjścia.

Gdy wracała  tą samą drogą  zorientowała się , że znów ktoś przy jej boku maszeruje.

Spojrzała w lewą stronę i tym razem to burza rudych loków rzuciła jej się w oczy.

-Siemasz wdowa , co tam?

-Dobrze , podobno znowu narobiłaś burdelu z samochodami?-Powiedziała kpiącym tonem.

-Cichooo.Już się wyspowiadałam u Furego.

-Poprzednio też tak mówiłaś.-Powiedziała jeszcze bardziej kpiącym tonem.

-A idz....

-A idę.

 Skręciła korytarzem w prawo na co Luna cicho zachichotała gdyż tam znajdowało się laboratorium Bannera.

Lunie w końcu udało się dojść do piwnicy czym potocznie nazywano podziemny parking tarczy gdzie większość osób trzymało swoje samochody.Podeszła do swojego lamborghini gallardo który był prezentem od Tonego na ubiegłe urodziny gdy znów ktoś znalazł sobie miejsce obok jej osoby lecz tym razem aż sama się ucieszyło gdy go zobaczyła.

-Nauczysz mnie kiedyś tym jędździć?-Zmysłowy głos Capitana rozniósł się po całej piwnicy.

-Motor ci nie wystarcza?

-Na motorze nie można robić wielu rzeczy-odpowiedział.

-Od kiedy jesteś taki seksistowski?

-Od kiedy cie poznałem.

Oboje bystrymi oczami rozejrzeli się po piwnicy jednak Luna swoimi nadprzyrodzonymi oczami dostrzegła zbliżającą się postać przez co niestety nie mogli dalej poddawać się chwili.

Z jego oczu wyczytała pytania sunące się mu na język jednak to ona była szybsza.

-Nie mogę dzisiaj , umówiłam się z bratem.

-Super...

Wsiadając do samochodu posłała mu jeszcze zagadkowe spojrzenie po czym z piskiem opon odjechała w strone automatycznie otwierających sie drzwi.

Prolog zwany początkiem

Luna Stark ze znanym tylko sobie uczuciem próbowała zagłuszyć dziwny uśmiech ciągle próbujący zagościć  na jej twarzy , jednak ten usilnie  zagościł na jej twarzy gdy tylko zobaczyła wyłaniającą się z ciemna nocy postać mężczyzny.Próbowała zrobić z niego coś na wygląd zawadiackiego uśmiechu ale ten zrobił się jeszcze bardziej głupkowaty.Mężczyzna widząc jej wyraz twarzy zmrużył oczy i uśmiechnął sie prawie tak samo jak ona po czym odparł ciche ,,cześć''.

-Długo zajeło ci dzisiaj ratowanie świata.

-Twój brat chciał mnie nauczyć obsługi telefonu , nie dałem się.

-Jakby cię nauczył moglibyśmy czasami poesemesować , no wiesz ..

-Czasami wole z tobą porobić   inne rzeczy niż esemesować , no wiesz..

Mówiąc to zaczął bezszelestnie składać na jej szyi zimne pocałunki które dawały jej niewyobrażalne ciepło.Po jej ciele przeszły zimne dreszcze którym te pocałunki dawały przyjemne słoneczne ciepło.Jej głowa również zaczeła wędrować po jego ciele tym razem to jej wyostrzone zmysły oraz umiejętne znanie całego jego ciała pozwalały jej dać mu mrowienie w brzuchu którego nie zaznał od wielu lat.Jednak chwila ta nie trwała długo gdy tylko jej nos znalazł się na jego szyi i poczuła woń.Piękną która działa na nią tak samo jak jego pocałunki , gwałtownie odepchneła go od siebie i stanęła do kierunku w którym aktualnie wiał wiatr ledwie wyczuwalny dla zwykłego człowieka..To był właśnie cały problem a nazywał sie tak jak ona.Luna była czymś , czymś nie znanym nawet samej sobie ale z czym nauczyła sie żyć.Była czymś na postać wampira , woń krwi działa na nią wręcz odużająco , miała wyostrzone zmysły , potrafiła bezszelestnie sie poruszaće , nie starzała się jednak mimo wszystko nie była wampirem. Piaskowa karnacja dodawała jej urody a miękkie delikatne ciało powabne na opalenizne więcej kobiecości .Steve  Rogers  cicho podszedł do niej złapał ją za kościste ramiona.

-Ja też do końca nie jestem normalny.

Na twarzach obojga zagościł ten sam głupkowaty uśmiech co na początku  , oboje popatrzyli na siebie wzrokami superbohaterów i znikneli gdzieś w ciemnościach nocy.














..............................................................................................................................
Powyżej znajduje się prolog.W sumie dosyć poważny jak na to opowiadanie ale mimo wszystko jestem z niego szczerze zadowolona mimo iż zdaje sobie sprawę iż nie jest to dzieło na miarę hym..no nie wiem całej serii gwiezdnych wojen?
Ale mam szeroką nadzieje że mimo wszystko skomentujesz chociaż w swoich myślach i powrócisz gdy kiedyś ukaże sie tu coś zwane pierwszym rozdziałem :)

Siemanko

                                                     WITAJ!

Trafiłeś na mojego pierwszego bloga o tematyce opowiadania. Bedzie to opowiadania o Avengersach dla inncyh pierdoły dla drugich najlepszy film na świecie dla mnie to drugie ;)

Ale oczywiście zapraszamy obie strony do czytania.

Wygląd bloga ulegnie zmianie bo nawet obciach troche taki wygląd mieć do takiego opowiadania :D

Niezadługo pojawi się zakładka ,,Bohaterowie'' z której co nieco się dowiecie ;)

Zapraszam do przeczytania prologu :-)